Zelonô dôka miała wërazną farwã, jak plama niechcóny farwë na zëmòwim pejzażu. Niosła sã i rôz ji smùżczi wëcygałë sã jak macczi òsemnicë, jiną razą grużdżëła sã w jednã sferã. Zasłoniwa kamienie, chtërne mijała i szła dali.
We wiosce na palach Szkiris nicht nie robił. Białczi òbjimałë swòjëch mùlków, szeptałë midzë sobą i wëléwałë łzë. Te bëłë łzama redoscë. Pòdatkòwi pòbiércowie wzãlë co chcelë i pòjachelë.
Cała jak dzecné bôcëczi płënãłë szeroką, rozpãdzoną rzéką. Trupë kamratów mùszelë wëmijac ti, co napiérelë zamòczony do piersów w wòdze na wroga. Ë ti, co czëjącë dôgã diôbelsczi chùtkòscë garnãlë dowslôdë.