Jô widzôł dëszë błąkającé sã pò krôjnie ùmarłëch, nie bëło to niebò ani zôtorë pieczelné, nie béł to czisc, le plac, chtëren béł swégò ôrtu jinszim wëmiarã. Wszëtkò wkół wëzdrzało wnetka tak samò, tak jak w swiece, w jaczim jô żił jesz pôrã gòdzyn nazôd. Nie bëło tam słuńca i miesądza, nimò, że wid ò nieznonym zdroju swòji mòcë rozwidniwôł dôkã, jakô nigdë nie dżinãła. Jeden z ùmarłëch przeszed kòl mie i nie zwrócywając na mie żódny ùwôdżi, szedł całi czas przed sebie, jak hómpelman. Jô przëchôdôł kòl wiôldżégò, bezlëstowégò dãbù. Dotknął jem gò i zamknął na sztót òczë. Na samim zôczątkù jô ni mógł so przëbôczëc kim jem a téż czim bëła mòja persona. Z pòmòcą tegò drzewa, kòżdé wspòmnienié przëszło nazôd. Rozmajité òbrazë przëlatiwałë przez mój môg. Pamiãtóm, że w swòjim stôrim żëcém jem béł w sôdzã zaszparowóny, béł jednym z tëch, co z zëmną krwią zabił trzëdzesce trzë òsobë. Czë tegò żałujã, nié. Jô to kòchôł, w jaczi spòsób jô òkazywôł jima swòjã miłotã do blëznégò. Òtemknął jem òczë. Przede mną bëła wiôlgô rówizna, nikògò tam nie bëło. Zemia pòd mòjima stopama dërgòta òd czãżczich kroków. To cos bëło ju krótkò. Narôz gruńt zrobił sã spòkójny. Dali bëło czëc, że chtos jidze. Zgniłô wòniô doleca do mòjégò nosa, bëła cëdownô. Na jaczés sto métrów w przódkù jô jã òbôcził. Bëła wnetka dwa métrë rosłô, szarô skóra, twôrz w jaczé bëłë òsadzoné czôrné jak wãdżel òczë, a miast nosa, spòd szari skórë wëstôwôł blós nosowi gnôt. Ta dzywnô jistota ùsmiechnãła sã w mòjim czërënkù òdsłôniãjąc przë tim rédżi òstrich zãbów, a tił czaszczi béł wëdłużony. Rãcë bëłë dłudżé, niepropòrcjonalné do resztë cała, z nogama bëło tak samò, a same kòlana bëłë do tëłu wëkrzëwioné. Pò prôwdzë nie wiém, jak ta abòminacjô mògła równowagã ùtrzëmac.
Jô ni miôł strachù, dlô mie bëła piãknô. Stanãła pôrã métrów òde mie, przez jaczis czas zdrzała w mòjim czërënkù, jakbë badérowała, czë nie jem dlô ni zagrożbą. Ta mëslô bëła milącô. Przed mòjima òczama pòkôzałë sã òbrazë, w jaczich nieznóné dlô mie kùltë òddôwałë tczã swòjim przedwiecznym bògóm. Jô widzôł, jak naji stôri panowie w ògniu i dëmie z nieba zstąpilë, bëlë tu jesz przed tim, jak më sã narodzëlë jakò gatënk. Pòznôł jem jegò miono, mòże òn przechadac midzë swiatama w dwùch pòstacëjach, ja panã całégò żëcô i smierce, panã wszëtczégò, co òn i jegò bracynowie stwòrzelë. Òn i jinszi mieszkają wszãdze.
Jô dostôł jem nôdgrodã, bë òstac òbserwatorã. Bëc òczama mòjégò pana.
Stôł jem sã tim co je i tim czegò ni ma. Chòdzã terô midzë wama, czasã wa mie widzyta pòd rozmajitima pòstacjama. Terô, jakò swiôdk spisëjã swòje òpisë rãkama tegò nieszczestnika, jaczémù wëdôwô sã, że stôwô sã pòmału òbarchniélcã. Piszã je, żebë pòkôzac wama, że òkróm nieznónëch dlô waju jistot, czãsto barżi rozmënëch òd tëch, co jô pòznôł, są jéż jinszé bestie. A mòżeta je pòtkac kòżdégò dnia, westrzód was zakłôdającëch teatralné larwë bë schòwac swòjã prôwdzëwą rodã a wszëtkò to dzãka strachòwi przed samima sobą, przed tim, co je wama znóné i nieznóné, przed tim, co mòże sã stac.
Szëmón Jeńca
Biersztuba 